ΟΝΟΜΑ ΟΜΑΔΑΣ : ΑΝΘΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ
Ομαδάρχισσα: κα. ΦΕΡΜΑΝΗ ΜΑΡΙΑ.
ΒΟΗΘΟΙ ΟΜΑΔΑΡΧΙΣΣΑΣ: ΦΕΡΜΑΝΗ ΕΛΕΝΗ, ΦΕΡΜΑΝΗ ΑΓΝΗ
ΟΜΑΔΑ ΑΓΑΠΗΣ: 19/07/2013, ΠΡΩΪ ΚΑΙ 21/07/2013, ΒΡΑΔΥ
ΧΡΩΜΑ ΣΗΜΑΙΑΣ: ΓΑΛΑΝΟ
ΗΜΕΡΑ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ: ΝΙΚΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΤΗΣ
ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΟΜΑΔΟΣ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ
ΗΜΕΡΑ ΛΑΤΡΕΙΑΣ: ΑΓΝΟΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ, ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΙΑ, ΣΕΜΝΟΤΗΣ
ΔΙΑΚΟΝΗΜΑΤΑ/ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ: ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
ΗΜΕΡΑ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ: ΝΙΚΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΤΗΣ
Η άρνηση της συνεχούς αποκάλυψης του Θεού στο λαό Του είναι εκτροπή από τον Χριστιανισμό! Ναι, καλά ακούσατε. Φυσικά καμιά αποκάλυψη δεν θα έρθει σε αντίθεση με ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, δηλ. την Αγία Γραφή αν είναι πράγματι από τον Θεό. Φθάνει ποια με το ψεύτικο ευαγγέλιο, καιρός να ακουστεί η αλήθεια!
Το να πούμε ότι η αποκάλυψη, η προφητεία και η οδηγία του Ιησού Χριστού στην Εκκλησία σταμάτησαν με το βιβλίο της Αποκάλυψης είναι καθαρή διαστρέβλωση του Χριστιανισμού και εκτροπή από την Αλήθεια. Ο Ιησούς Χριστός δεν είπε ότι θα έφευγε και θα πετούσε ένα βιβλίο από τον ουρανό, αντίθετα είπε ότι θα έστελνε το Πνεύμα το Άγιο να οδηγεί την Εκκλησία [δηλαδή αυτούς που μένουν μέσα στον Χριστό, όχι κάποιο οργανισμό που αυτονομάζεται “εκκλησία”]. Η Αγία Γραφή μιλά για μια προσωπική [σαν άτομα] και συλλογική [σαν Εκκλησία] σχέση με τον Ιησού Χριστό, παντού και πάντα καλεί τον άνθρωπο σε μια ζωντανή σχέση με τον Θεό. Πουθενά δεν τον καλεί να αντικαταστήσει αυτήν την σχέση με ένα βιβλίο, ακόμη και με ένα ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟ βιβλίο! Ο Ιησούς Χριστός λέει, “ἐραυνᾶτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν· καὶ ἐκεῖναί εἰσίν αἱ ΜΑΡΤΥΡΟΥΣΑΙ περὶ ἐμοῦ· ΚΑΙ ΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΕΛΘΕΙΝ ΠΡΟΣ ΜΕ ἵνα ζωὴν ἔχητε” [Ιω.5:39-40]. Ο Χριστός τόνισε, “Οὐ διὰ τοῦτο πλανᾶσθε, μὴ εἰδότες τὰς γραφὰς ΜΗΔΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ τοῦ Θεοῦ” [Μκ.12:24].
Μερικοί φέρνουν τα λόγια της Αποκάλυψης, “Μαρτυρῶ ἐγὼ παντὶ τῷ ἀκούοντι τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου· ἐάν τις ἐπιθῇ ἐπὶ ταῦτα, ἐπιθήσει ὁ Θεὸς ἐπ’ αὐτὸν τὰς πληγὰς τὰς γεγραμμένας ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ” [Αποκ.22:18] για να πουν ότι δήθεν η αποκάλυψη σταμάτησε. Ξεχνάνε όμως ότι μιλά για το “βιβλίῳ τούτῳ” και όχι γενικά για την Αγία Γραφή και ξεχνάνε ότι με την λαθεμένη αυτή ερμηνεία τους πράγματι προσθέτουν κάτι δικό τους στα λόγια αυτά. Προσθέτουν ότι ο Θεός δεν αποκαλύπτεται ποια στον λαό Του, προσθέτουν ότι ο Χριστός απέσυρε το Άγιο Πνεύμα και Τον αντικατέστησε με τον Κανόνα της Αγίας Γραφής, και ας μην το καταλαβαίνουν. Όμως τα λόγια αυτά τα έχει ξαναπεί ο Θεός μέσα στην Αγία Γραφή, “μὴ προσθῇς τοῖς λόγοις αὐτοῦ ἵνα μὴ ἐλέγξῃ σε καὶ ψευδὴς γένῃ” [Παρ.30:6], “οὐ προσθήσετε πρὸς τὸ ῥῆμα ὃ ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν καὶ οὐκ ἀφελεῖτε ἀπ’ αὐτοῦ φυλάσσεσθε τὰς ἐντολὰς κυρίου τοῦ θεοῦ ὑμῶν ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν σήμερον” [Δευτ.4:2], κλπ. Είναι φανερό ότι ο Κύριος εννοεί να μην αλλοιώνουμε τις διδαχές και προφητείες Του, δεν εννοεί ότι σταματά να δίνει προφητεία και αποκαλύψεις στην Εκκλησία Του.
Φίλοι μου, διαβάστε και κατανοήστε. Ο Ιωάννης έγραψε, “οὐκ ἔγραψα ὑμῖν ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ’ ὅτι οἴδατε αὐτήν, καὶ ὅτι πᾶν ψεῦδος ἐκ τῆς ἀληθείας οὐκ ἔστι.” [Α’ Ιω.2:21]. Πως ξέρανε την αλήθεια; Από το Άγιο Πνεύμα φυσικά! “καὶ ὑμεῖς, τὸ χρῖσμα ὃ ἐλάβατε ἀπ’ αὐτοῦ, ἐν ὑμῖν μένει, καὶ οὐ χρείαν ἔχετε ἵνα τις διδάσκῃ ὑμᾶς, ἀλλ’ ὡς τὸ αὐτὸ χρῖσμα διδάσκει ὑμᾶς περὶ πάντων, καὶ ἀληθές ἐστι καὶ οὐκ ἔστι ψεῦδος, καὶ καθὼς ἐδίδαξεν ὑμᾶς μενεῖτε ἐν αὐτῷ” [Α’ Ιω.2:27].
Η Αγία Γραφή ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ τον Ιησού Χριστό αντίθετα ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ!
Οι Ευαγγελιστές, Απόστολοι, κλπ. ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ το έργο του Αγίου Πνεύματος αντίθετα εργάζονται για “τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ” [Εφ.4:12-13].
Ο Απόστολος έγραψε ότι “οἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀστήρικτοι στρεβλοῦσιν” τις Γραφές [Β’ Πτ.3:16]. Μιλά όχι για αυτούς που γέμισαν με γνώσεις σε “θεολογικά” πανεπιστήμια αλλά για αυτούς που μαθαίνουν κατευθείαν από τον Χριστό, δια Πνεύματος Αγίου. Αν δεν μαθαίνουμε από το Άγιο Πνεύμα, είμαστε αμαθείς, αν δεν στηριζόμαστε στο μοναδικό θεμέλιο, τον Ιησού Χριστό, είμαστε αστήριχτοι. 
ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΣΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ
Η Παναγία διαφυλάττει στα σπλάχνα της το πρόσωπο του Χριστού. Στο πρόσωπό της όμως, όπως και στο πρόσωπο του Κυρίου η διαφύλαξη αυτή γίνεται συγκεκριμένη. Διαφυλάσσεται η σωτηρία του ανθρώπου από το κακό, την αμαρτία και τον θάνατο. Διαφυλάσσεται η παρακαταθήκη του Πνεύματος, δηλαδή η πίστη και η παράδοση. Διαφυλάσσεται «το χθες, το σήμερον και εις τους αιώνας το αυτόν» αναλλοίωτο πρόσωπο και ο αναλλοίωτος τρόπος ζωής που κηρύττει ο Χριστός και διασώζει το Ευαγγέλιο. Διαφυλάσσεται η ανθρωπιά και το συναίσθημα της μάνας. Διαφυλάσσεται η αρετή και ο αγώνας για εσωτερική ελευθερία. Διαφυλάσσεται η υπακοή στο θέλημα του Θεού και η νίκη κατά του ατομοκεντρισμού. Διαφυλάσσεται η ταπεινότητα, αλλά και ταυτόχρονα η αποφασιστικότητα της εν συνειδήσει κοινωνίας με το Θεό και τον άνθρωπο. Διαφυλάσσεται η κοινωνικότητα που κατανοεί τις ανθρώπινες ανάγκες, από την μετοχή στην εξωτερική χαρά των άλλων (η παρουσία της Παναγίας στο γάμο της Κανά), μέχρι και την επιθυμία για παράταση αυτής της χαράς (η παράκληση στον Υιό της να κάνει το θαύμα προσφέροντας το κρασί που λείπει). Διαφυλάσσεται η αίσθηση του ανήκειν σε ένα λαό, σε μία παράδοση, σε μία θρησκευτική κοινότητα ( η Παναγία που πηγαίνει το Χριστό για την περιτομή και για τον σαραντισμό), μέχρι και την υπέρβασή της με την πανανθρώπινη αγάπη (η Παναγία που γίνεται μάνα όλων των ανθρώπων).Με μία φράση, στο πρόσωπο της Παναγίας που γίνεται κιβωτός διαφυλάσσεται η παρακαταθήκη της Εκκλησίας στον άνθρωπο, η σχέση που αυτή προτείνει στο Θεό. Και αυτή η παρακαταθήκη δεν νικιέται από τον χρόνο, την φθορά και τον θάνατο, αλλά παραμένει θησαυρός αδαπάνητος, που παρέχει την όντως Ζωή, δηλαδή τη σχέση με το Χριστό. Και αυτός ο θησαυρός μεταμορφώνει την καρδιά του ανθρώπου σε χώρο καθαρότητας, λαμπρότητας και αφθαρσίας, γιατί είναι χρυσός που λάμπει μέσα στο χωνευτήρι του Πνεύματος. Και τίποτε δεν μπορεί να σπιλώσει αυτόν τον θησαυρό, ούτε θλίψη, ούτε δοκιμασία, ούτε επίθεση από ανθρώπους, ούτε συκοφαντία, ούτε κακό, ούτε εσωτερική ανασφάλεια. Γιατί είναι η σχέση με το Χριστό που ανανεώνει την καθαρότητα, είναι η προσευχή και η ικεσία της Παναγίας που μας κάνει να γεμίζουμε αγαλλίαση και να αντέχουμε.
Ζούμε σε μια πραγματικότητα όπου έχουμε ουσιαστικά αποθέσει αυτήν την κιβωτό στο περιθώριο της ζωής μας. Αλλοτριωθήκαμε από άλλα ήθη και άλλες παρακαταθήκες, με αποτέλεσμα να δρέπουμε καρπούς σπιλωμένους και πικρούς. Και θεωρείται οπισθοδρόμηση να ξαναδούμε αυτή την Κιβωτό και την σημασία της. Παραδομένοι στα αλλότρια ρεύματα και στους ψεύτικους θησαυρούς των μοντέρνων ιδεών και του μοντέρνου τρόπου ζωής λησμονήσαμε τις καρδιές μας που πρέπει να έχουν κατεύθυνση προς τον Θεό για να ξεδιψάσουν αληθινά και να βρούνε νόημα. Αναζητήσαμε χαρά στα αντικείμενα, τα υλικά αγαθά, ξεχάσαμε τι σημαίνει να ανήκουμε και παραδοθήκαμε στην λατρεία του εαυτού μας. Και πληρώνουμε τον λογαριασμό, χωρίς να αισθανόμαστε έτοιμοι να ξαναβρούμε πυξίδα στην παρακαταθήκη της κιβωτού της Εκκλησίας, στον τρόπο της Παναγίας, στην παρουσία του Χριστού στη ζωή μας. Ας αφυπνιστούμε, εάν θέλουμε να φωτιζόμαστε από αυτήν την κιβωτό και να αισθανόμαστε την πανοπλία της την βάση για να αντισταθούμε σε κάθε ανελευθερία ήθους, ιδεών, φθοράς και προσωρινότητας. Και η Παναγία, ας είμαστε βέβαιοι, ότι θα μας στηρίζει με τις προσευχές και την αγάπη της. Όπως έκανε πάντοτε για τον λαό μας.
Η Παρθένος Μαρία είναι ο ναός ο ακατάλυτος και άγιος, στον οποίο σκήνωσε ο Λόγος. Είναι το χωρίον του αχωρήτου. Είναι ακόμη η χωρήσασα τον αχώρητον «εν μήτρα αγία παρθενική». Συνεπώς, η θεολογική ταύτιση Θεοτόκου και Εκκλησίας, που συχνά ακούμε στα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, οδηγεί στην ανέρευση και ανάδειξη της θεολογικής αλήθειας σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι χωρίον ή χώρα του αχωρήτου και πλατυτέρα των ουρανών. ’λλωστε, όπως ορθά έχει υπογραμμίσει ο μακαριστός Επίσκοπος Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός, «η πλατυτέρα, ζωγραφουμένη εις το ημιθόλιον της κόγχης του ιερού βήματος, μετά του Ιησού Χριστού, τούτο ακριβώς συμβολίζει: την Εκκλησία μετά του Ιησού Χριστού εν τω μέσω αυτής».
Η Θεοτόκος, λοιπόν, ως αχωρητοχώρα ή αχωρητοχωρίον του αχωρητοχωρήτου Υιού της βιώνει και συνάμα φανερώνει, πρώτη αυτή, το θαυματουργικό γεγονός, το μυστήριο του Χριστού, του Σαρκωμένου Λόγου, και της Εκκλησίας. Η Μαρία είναι το πρώτο ανθρώπινο όν, παράλληλα με την ανθρωπότητα του Λόγου, που σχετίζεται μαζί του ευχαριστιακά και λυτρωτικά. Η Θεία Ευχαριστία, το όντως μυστήριο της Εκκλησίας, γίνεται δυνατή μόνο με την υποστατική ένωση Θεότητας και ανθρωπότητας που πραγματοποιείται στη μήτρα της Παρθένου Μαρίας θαυματουργικά και συνεπώς ελεύθερα.
Η Θεοτόκος προσφέρει δια της υπουργίας του μυστηρίου της Ενσάρκωσης, το δώρο, τον Υιό της, στους εστιωμένους εντός της μητέρας Εκκλησίας. Πρόκειται σαφώς για τις ευχαριστιακές προεκτάσεις της περί Θεοτόκου διδασκαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πού οδηγούν στην μετοχή της αλήθειας, σύμφωνα με την οποία η πίστη στο μυστήριο του Χριστού αποτελεί το Εισοδικόν για το μυστήριο της Θεοτόκου, αλλά και το αντίθετο.
Συνεπώς, η Παναγία μητέρα καλεί τους πιστούς να μετάσχουν στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, δια του οποίου οι πιστοί γίνονται κοινωνοί αλλά και ομολογητές του μυστηρίου του Σταυρού και της Ανάστασης. Με άλλα λόγια δια της Θείας Ευχαριστίας γίνονται οι θεασάμενοι «την του Χριστού ανάστασιν».
Και εξάπαντος η Θεοτόκος δεν προσκαλεί απλά και μόνο τους πιστούς στη θέαση του Σταυρού και της ανάστασης του Χριστού, αλλά η στάση της, ο τρόπος της υπάρξεώς της προσδιορίζει και τον τρόπο οικείωσης, ψηλάφησης και βίωσης της αλήθειας.
Και είναι αλήθεια ότι η μοναδικότητα και το ανεπανάληπτο του προσώπου του Ιησού Χριστού, του Υιού της, καθιστά μοναδική και τη θέση της Μαρίας στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας. Όλο το μυστήριο της Παναγίας Θεοτόκου συνοψίζεται στο μυστήριο του Χριστού και με αυτό εξηγείται.
Η Παναγία φανερώνει τον άνθρωπο που ξεπερνά τα πλαίσια-όρια της αυτοσυντήρησης και ορθώνει την καινή, τη νέα ύπαρξη που η ελευθερία της επέτρεψε στο Λόγο να της δωρίσει. Διά της θλίψεως αναζητά την «επέκεινα έκταση» που στην περίπτωση φανερώνει την εισβολή των εσχάτων στα παρόντα. Η αλήθεια της υπάρξεως συνίσταται στην μεταποίηση του ιδιωτικού σχήματος σε σχήμα αληθινό. Η άνθρωπος, η Θεοτόκος, η μητέρα Παναγία δείχνει το δρόμο που χάνεται μέσα στ’ αγκάθαια και εγκαταλείπει την ασφάλεια της αυτοσυντήρησης που οδεύει τον δρόμο τον άλλο, που δεν είναι παρά «μια εικονική προβολή χωρίς αλήθεια». Τούτη η πορεία της Παναγίας- συμπόρευση με τη σαρκωμένη Αλήθεια- προβάλει τον κατά φύση άνθρωπο και ταυτόχρονα δεικνύει τις εκτροπές από τη φύση που ζωγραφούνται σε θεωρίες υπανθρώπων και υπερανθρώπων. ’λλωστε, ο Θεός Λόγος, για να σώσει τον άνθρωπο, δεν έγινε ούτε υπάνθρωπος, ούτε υπεράνθρωπος, αλλά πραγματικός- καινός άνθρωπος. Προσέλαβε όλη τη φύση του κτιστού δημιουργήματός Του «δίχα μόνης αμαρτίας». Μέσα σ’ αυτό το μυστήριο, το μυστήριο του Θεναθρώπου Χριστού, μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει και να αναγνωρίσει το μυστήριο της Θεοτόκου. Η εμπειρία του Χριστού και μόνο αυτή, μπορεί να ερμηνεύσει την εμπειρία της Θεομήτορος που «ξεπερνά το άμεσο, δίχως ούτε μια στιγμή ν’ αφίσταται του πραγματικού». Κορύφωση αυτής της θεομητορικής εμπειρίας αποτελεί η εμπειρία του Σταυρού, όπου η μητέρα παρουσιάζεται από τους Αγίους Πατέρες να ξεπερνά αγωνιζόμενη το όριο της αμεσότητας και να θεωρεί την πραγματικότητα του επέκεινα.
Το μυστήριο του Σταυρού θα μπορούσε αλλιώς, και εντός αυτών των πλαισίων, να ονομαστεί «μυστήριο του πραγματικού», καθώς φανερώνει την πραγματικότητα της Σάρκωσης, της ζωής, του πάθους, του ίδιου του Σταυρού και της Ανάστασης και αναγνωρίζει «την απλή κόρη της γής, Θεοτόκο, καθέδρα του μόνου Βασιλέα των πάντων».
Το «μυστήριο του πραγματικού» με άλλα λόγια προϋποθέτει και ταυτόχρονα διαζωγραφεί την «πραγματικότητα της Μητέρας». Η χοϊκή Μάνα, όπως μας πληροφορεί ο κυρ-Νίκος Πεντζίκης, σηκώνει στην αγκαλιά της το παιδί και κείνο σ’ αντάλλαγμα αποδίδει στη Μητέρα κάθε ωραιότητα και αξία. Τούτη η σχέση, σχέση μοναδική και απόλυτα προσωπική, δίνει τη δυνατότητα στην Παρθένο Μαρία να αναφωνήσει το πανέμορφο «ο Υιός μου και Θεός μου» και να φωτίσει με μιάς τη σχέση δούλης-Κυρίου από τη μια και μητέρας-παιδιού από την άλλη. Η μητέρα πάνω στο Σταυρό θεωρεί το Θεό της αλλά και γιό της. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο σκανδαλίζεται από το πάθος. Είναι δύσκολο ακόμη και γι’ ‘ανθρώπους μοναδικούς, εξαιτίας της κλήσης και της χάρης τους, να αντιληφθούν το μυστήριο σ’ όλο του το βάθος. Ακόμη και όταν υπάρχει η διάθεση, η αδυναμία της ανθρώπινης φύσης είναι τέτοια που αντιμετωπίζει με τη μορφή πειρασμού «τη μωρία του Σταυρού». Είναι γνωστό, άλλωστε, και πρέπει να υπογραμμισθεί ότι στά πλαίσια της αμεσότητας ο Σταυρός δεν μπορεί να ερμηνευθεί αλλιώς, παρά μονάχα ως μωρία. Αντίθετα, στα πλαίσια του πραγματικού, η ψυχή του ανθρώπου βλέπει τη δόξα του επέκεινα και υπομένει την ομοίωση του Θεού. Και τούτο δεν είναι μια στάση μαγική, αυτόματη, που καταργεί τη φύση των πραγμάτων, αλλά τρόπος ενεργητικός, δυναμικός, που προϋποθέτει συνεχή κίνηση, αγώνα και εγκαρτέρηση. Συνεπώς, η πραγματικότητα της χοϊκής Μάνας και του κατ’ αλήθειαν Υιού της φθάνει για να ερμηνεύσει το «πρόσκαιρον» της αδυναμίας της Παναγίας της Παναγίας να κατανοήσει πώς ο Υιός της, Αυτός πού με τα θαύματά Του κατέπληξε την Ιουδαία, βρίσκεται προσηλωμένος στο Σταυρό. Γι’ αυτό ξεσπάει σε δάκρυα. Πρόκειται για εικόνα που οδηγεί τον κατεξοχήν υμνητή της Θεοτόκου, τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, στη διατύπωση μιάς από τις ωραιότερες θέσεις του για το γυναικείο φύλο, πού εκφράζει και την αντίστοιχη ανθρωπολογία του: «Φιλόδακρυ γάρ πώς αεί το θηλειών εστι γένος, και πολύ δή λίαν εις θρήνους ευπετές, όταν δή μάλιστα και πλουσίας έχει του δακρυρροείν τας αφορμάς».
Πρόδηλο γίνεται από το εντυπωσιακό αυτό κείμενο το πλαίσιο κατανόησης της στάσης της Θεοτόκου στο Σταυρό, που αναδεικνύει την πραγματικότητα της χοϊκής φύσης της Θεομάνας και συνεπώς όλων των συμβεβηκότων της γυναικείας φύσης, με πρώτο αυτό της ευαισθησίας. Συνεπώς, ερωτήματα σαν αυτά που με έκπληξη αναζητούν το γιατί της συγκεκριμένης λειτουργίας της Παναγίας φαίνεται πώς αγνοούν την ορθόδοξη εμπειρία και θεολογία που κατανοεί ότι η στάση της Μητέρας του Θεού δεν είναι μια άρνηση στην κλήση της ή αδυναμία φύσεως, και συνακόλουθη αδυναμία κατανόησης του μυστηρίου, αλλά μια κατάφαση στη «δεινότητα της φύσης των συμβεβηκότων», η οποία μπορεί να καταστρέψει ακόμη και «το νήφοντα λογισμό».
Α’λλωστε παρόμοια παραδείγματα συναντά κανείς στη σύνολη Εκκλησιαστική ιστορία, με πρώτο αυτό του σκανδαλισμού του Αποστόλου Πέτρου. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε, στα πλαίσια μιάς τέτοιας ανθρωπολογίας και θεολογίας, να θεωρηθεί παράδοξο ένα πράγμα τόσο απλό, όπως είναι ο συναρπασμός του «τρυφερού νοός» της Παρθένου, από έννοιες «ασθενέστερες»; Και εάν για την «κριτική σκέψη» όλα αυτά αποτελούν «σκάνδαλο» και «μωρία», για τους φίλους του Θεού τα πάντα έχουν τη «λογικότητά» τους.
Αν ανατρέξει κανείς στα βιβλικά κείμενα θα ανακαλύψει ότι αυτή την κατάσταση της Θεοτόκου είχε προαναγγείλει στην προφητεία του ο Συμεών: «…και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία». Εάν δε αναζητήσουμε την ερμηνεία του όρου «ρομφαία» στα κείμενα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας τότε θα την εξηγήσουμε ως «οξεία του πάθους προσβολή», δηλαδή ως πειρασμό, που στρέφει το νού σε εκτόπους λογισμούς και τον κατατέμνει. Στο σημείο αυτό δύο πράγματα μπορούν να απομακρύνουν από την αμαρτία-αστοχία, που καθηλώνει την ύπαρξη στην αβάσταχτη ελαφρότητα της αμεσότητας. Η ανθρώπινη ελευθερία και ο θεϊκός φωτισμός. Ή αλλιώς η ελευθερία που κάνει δυνατό το φωτισμό. Έτσι, η καλλίστη έκφραση της ελευθερίας, η Παναγία, δίνει τη δυνατότητα στον Υιό της να προνοήσει τη λύση των σφοδρών διαλογισμών της. Και τούτο πραγματοποιείται με τρόπο εντυπωσιακό. Ο ηγαπημένος μαθητής, ο Ιωάννης, αναλαμβάνει να αποκαλύψει το βάθος του μυστηρίου στην Παρθένο Μαρία και να πληρώσει με τον τρόπο αυτό τη βούληση του Δασκάλου και Σωτήρα του.
Και εάν όλα αυτά αποτελούν τη μία ερμηνεία της προφητείας του Συμεών, που συναντά κανείς σε μεγάλους θεολόγους, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο ιερός Καβάσιλας, δε λείπει και η άλλη προσέγγιση, η οποία προχωράει ακόμη περισσότερο και εκφράζεται και αυτή από το δάσκαλο της ακριβείας, τον αλεξανδρινό Κύριλλο.
Σύμφωνα με αυτή, η φυσική-βιολογική-αγαπητική σχέση της μητέρας με το παιδί δεν αφαιρεί από την Παρθένο την πλήρη συναίσθηση της αποστολής της. Η στάση της μπροστά στο Σταυρό δεν περιορίζεται μόνο στη λύπη της για τον άδικο χαμό του κατά σάρκα Υιού της. Το δυνατό συναίσθημα του πόνου φώτιζε και λάμπρυνε μια εσωτερική θεωρία της σωτηρίας του ανθρώπου, με την νίκη του θανάτου και της αμαρτίας, από τον Ιησού Χριστό. Αυτό πιστεύει ο άγιος Κύριλλος ότι εκφράζει και η προφητεία του Ζαχαρία, «Ρομφαία εξεγέρθητι επί τον ποιμένα μου», που φανερώνει την αγωνιώδη «βία» του μακαρίου και της Παρθέρνου να ενεργηθεί το «σωτήριον πάθος» και ο «καιρός» της «ανάδειξης των αγαθών» να φθάσει.
"Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν..." 